Ανενδοίαστη στάση

Αρκετά προβληματισμένος από την απειρία μου, η οποία με είχε οδηγήσει να βάλω έναν ασθενή στο ντιβάνι, ενώ θα ήταν πιο σωστό να τον κρατήσω πρόσωπο με πρόσωπο, έμεινα άναυδος από την απάντηση της επόπτριας μου: «Αφήστε. Θα δείτε αν θα εκλυθεί ψύχωση...». Τι ήταν αυτό; Κυνισμός; Μα το Θεό είναι δυνατόν; Αν μη τι άλλο, ανενδοίαστη συμπεριφορά μάλιστα της επόπτριας! Η μουρμουρισμένη λέξη μέσα μου χτύπησε διάνα. Ήταν πράγματι η στάση αποστασιοποίησης που μου υποδείχθηκε για να ταιριάζει στην αναλυτική πράξη και να μη συμμορφώνομαι πλέον με το ηθικολογικό ιδεώδες του καλού θεραπευτή. Το αποτέλεσμα έγινε μια μεγάλη ελευθερία κινήσεων στο χειρισμό της μεταβίβασης, η οποία έγινε πλέον συνήθεια για μένα, αν και χωρίς υπερβολές σε ό,τι με αφορά.

Ρεζινάλντ Μπλανσέ

Στη διάρκεια μιας εποπτείας μιλούσα για μια νεαρή ασθενή που παρακολουθούσα εδώ και μερικά χρόνια. Ήταν κλινικός και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές. Παράλληλα καλλιεργούσε μια τέχνη στην οποία επένδυε μεγάλο μέρος από τη λίμπιντό της. Είχε ταλέντο το οποίο είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται. Έλεγα στην επόπτριά μου ότι ανησυχούσα καθώς την έβλεπα να μένει μακριά από τον λακανικό προσανατολισμό και την Ακαδημία Κλινικών Σπουδών της Αθήνας της οποίας ήμουν η συντονίστρια. Δεν ήθελα να την «χάσω».

«Όχι προσηλυτισμός!», ακούω τα λόγια της επότριάς μου. «Έχει ήδη την τέχνη της. Θα χτυπήσει την πόρτα της κλινικής εκπαίδευσης όταν έρθει η ώρα». Ανακούφιση! Φεύγω πιο ανάλαφρη. Ήμουν αίφνης απαλλαγμένη από ένα ιδεώδες το οποίο είχε αποκτήσει καθεστώς Υπερεγώ μέσα στην ανάλυση και είχε πάρει το χρώμα ενός αιτήματος που απηύθυνα στην αναλυόμενη μου. Είχα πλέον τη δυνατότητα να κάνω την επιβαλλόμενη διόρθωση στην επιθυμία του ψυχαναλυτή και να δώσω έτσι στο υποκείμενο τον απαραίτητο χρόνο για να διατυπώσει τη δική του επιθυμία.

Νασία Λινάρδου