Πιασμένη και στους τέσσερις λόγους

Ευαγγελία Βέλλιου

Προ διετίας, ήταν μια μεγάλη απόφαση για μένα να ανταποκριθώ στο κάλεσμα για τη συγκρότηση νέων καρτέλ. Θα ήταν η πρώτη φορά.

Φυσικά και ήξερα για τα καρτέλ. Εξάλλου όλα αυτά τα χρόνια είχα δει να παρουσιάζονται εργασίες – προϊόντα των καρτέλ, κι ήταν κάτι που θαύμαζα. Παρέμενα όμως  ακροατής αφού ένιωθα πως συμμετέχοντας σε καρτέλ αυτό θα με οδηγούσε πιο κοντά στη θέση του ψυχαναλυτή.

Παρότι ήμουν για πολλά χρόνια αναλυόμενη και μαθήτρια της σχολής, η αδυναμία μου, από τη μια, να εγκαταλείψω τα οικεία νερά της επιστήμης την οποία υπηρετούσα με την ιδιότητα του νευρολόγου, και από την άλλη η αγάπη μου για τους ασθενείς μου εμπόδιζαν την ανάδυση της επιθυμίας μου να γίνω αναλύτρια.

Αναμφίβολα με τον καιρό σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να συνδυάσω την νευρολογία με την ψυχανάλυση και να μην βαραίνει μέσα μου η ρήση του λαού ότι πρόκειται για δύο καρπούζια που δε χωράνε στην ίδια μασχάλη. Κι ενώ αναρωτιόμουν σχετικά με το πως θα μπορούσε να γίνει αυτό, ήρθε το κάλεσμα από το καρτέλ.

Η ομάδα σκέφτηκα θα ξέρει! Και με αφορμή τη μελέτη του 17ου Σεμιναρίου, μια πρώτη, κάπως ακαταλαβίστικη ανάγνωση του οποίου είχα κάνει το 2018 λόγω του ενδιαφέροντός μου για το λόγο του καπιταλιστή, πήρα την απόφαση να στρωθώ μαζί τους στη δουλειά. Παρότι δεν γνώριζα από τους συμμετέχοντας παρά μόνο τον Συν-Ένα τον οποίο είχα εκτιμήσει από τα μαθήματά που είχα παρακολουθήσει την προηγούμενη χρονιά, ο ενθουσιασμός μου που ήμουν μέλος του καρτέλ ήταν μεγάλος. Στην αρχή θα μπορούσα να πω ότι είχα τη φόρα της μαθήτριας που στόχος της ήταν να αριστεύσει. Πολύ σύντομα όμως αυτό άλλαξε και μετακινήθηκα προς τη θέση μιας ψυχαναλυόμενης και αποφασισμένης εργάτριας ενδιαφερόμενης για την ασκούμενη ψυχανάλυση.

Στην αρχή θα έλεγα ότι δυσφορούσα που δεν καταφέρναμε να παράγουμε τίποτα από αυτά που φανταζόμουν. Ο χρόνος σταματούσε διαρκώς σε κάτι δυσνόητο για το οποίο χρειαζόταν να ανατρέξουμε περαιτέρω σε άλλα κείμενα και σε ένα πλαίσιο μεταβίβασης εργασίας να κάνουμε προσπάθεια  να κατανοήσουμε κάτι που πολλές φορές για όλους εντέλει παρέμενε ακατανόητο.

Παρά τις δυσκολίες όμως, αυτό μου φάνηκε καταπληκτικό. Σκεφτόμουν ότι κάπως έτσι γίνεται όταν είναι ο λόγος της υστερικής σε δράση από τον οποίο μπορώ να πω ότι περάσαμε όλοι κατά τη διάρκεια του καρτέλ.

Το δεύτερο χρόνο του καρτέλ αφήσαμε κατά μέρος την ομαδική ανάγνωση και  αναλάβαμε να παρουσιάσει ο καθένας μερικά κεφάλαια. Όταν ήρθε η σειρά μου και δυστυχώς αυτό έγινε στην τελευταία μας συνάντηση, ενώ είχα αναλάβει να παρουσιάσω τα τελευταία κεφάλαια τα οποία ετοίμαζα πολύ καιρό μαζί με τη μελέτη δορυφορικών αναγνώσεων, μου γεννήθηκε τελικά η επιθυμία να καταγράψω και να παρουσιάσω το τί κατάλαβα από το σύνολο του σεμιναρίου, παρακάμπτοντας τα πάρα πολλά δυσνόητα και σκοτεινά σημεία με τα οποία σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ στο μέλλον σε ένα επόμενο καρτέλ. Έτσι λοιπόν, έγραψα και εγώ στον μαυροπίνακα μια μικρή εργασία που παρουσίασα στο καρτέλ μου νιώθοντας ελεύθερη εκεί μέσα να κάνω το αδύνατο χωρίς να πιστεύω πώς θα είχε κάποιες συνέπειες αυτό το «θράσος». Η κοινή μας ανημπόρια αναφορικά με την κατανόηση του κειμένου, με είχε κάνει κατά κάποιο τρόπο να αγαπήσω τα μέλη του καρτέλ και αυτός ο ισχυρός κρίκος διασύνδεσης μεταξύ μας, θα μπορούσα να πω ότι μου έδωσε το θάρρος να γράψω και να παρουσιάσω σήμερα σχετικά με το τι έκανα εγώ στο καρτέλ και τι έκανε αυτό σε μένα, στο ευρύτερο κοινό της σχολής.